Overlast voor gangsters

In de Japanse stad Yamaguchi hebben zwaarbewapende gangsters al meer dan vijftig aanvallen uitgevoerd. Zo was er een overval op een kleuterschool, duidelijk gericht geweld tegen kinderen, en ook ontvoering. Een anti-terreureenheid heeft nu de leider van deze bende, die ‘Snow Monkeys’ wordt genoemd, geliquideerd.

Ongeveer zo stond het vorige week in de Telegraaf, behalve dat er ‘zwaarbehaarde gangsters’ stond, en niet ‘zwaarbewapende’. Want de bende bestaat uit apen, makaken, die in Japan ook wel sneeuwapen worden genoemd omdat je ze vaak op mooie winterse plaatjes ziet relaxen in meertjes in natuurgebieden.

Die natuurgebieden verlaten de apen steeds vaker, en relaxed is het ook niet meer. In agrarische gebieden roven de makaken voedsel uit boomgaarden en opslagplaatsen. Ze trekken nu ook steden binnen, en in Yamaguchi lijken ze het dus speciaal op mensen gemunt te hebben, die ze krabben, bijten en beroven.

In Gibraltar heb ik eens makaken ontmoet. De volwassen apen zijn zo groot als een kleuter, maar met veel grotere handen en sterke armen, en natuurlijk behendiger. Vriendelijk zijn ze niet. Flinke tanden laten ze zien.

Geen wonder dat de inwoners van Yamaguchi zich onveilig voelen.

Zoals je weet, zie ik het niet zitten in het doodschieten van dieren. Het gebeurt in Nederland als mensen overlast ervaren van stadsduiven, die ze vliegende ratten noemen. Aalscholvers willen we doodschieten, omdat ze verdacht worden van het wegkapen van vis. Of ganzen, die het park onderschijten. Of invasieve exoten, zoals Amerikaanse rivierkreeftjes, die de inheemse soorten verdrijven.

In mijn beleving is er altijd een betere oplossing te bedenken dan doden.

Ook wespen worden in Nederland verdelgd, dus gedood (met gif). Misschien lijkt het alsof wespen in je tuin te vergelijken zijn met de aanvallen van makaken. In elk geval voelen veel mensen zich bedreigd als er wespen om hen heen zwermen. Maar wespen hebben het helemaal niet op mensen gemunt, en de apen in Japan wel.

Lekgeprikt worden door steekmuggen, dat is misschien wel vergelijkbaar met de aanvallen van de apen. Want vrouwelijke steekmuggen hebben ons bloed soms nodig, en willen dan niets liever dan jou bijten, je verdoven zodat je eerst niks voelt, rustig je bloed opzuigen en dan in een hoekje wachten tot ze weer bloed nodig hebben.

Zodra de verdoving uitgewerkt is, kunnen de muggenbeten behoorlijk veel pijn doen, en dat wil je natuurlijk voorkomen, voor jezelf en zeker voor je baby's.

Dus doden, die steekmuggen? Of makaken? Als je aangevallen wordt door een dier, mag je je dan verdedigen?

Ja, verdedigen, maar doden, dat vind ik een allerlaatste redmiddel. Dat wil ik alleen doen in zeer uitzonderlijke gevallen, als het echt niet anders kan, als je alles hebt geprobeerd om het te vermijden. Als je echt bedreigd wordt. Dus het is goed dat de Wet Natuurbescherming er regels voor geeft, althans voor beschermde dieren, voor 'verstoren' en doden, om je te verdedigen. Alleen vind ik dat de praktijk rond die wet leidt tot veel te veel gevallen waarin dieren worden gedood. Terwijl er helemaal geen echte bedreiging is. Terwijl er heel veel andere mogelijkheden zijn om je te verdedigen. Twee miljoen dieren worden er doodgeschoten, elk jaar weer! Dat zijn geen uitzonderlijke gevallen meer.

Ook in Japan mag je beschermde dieren, zoals de makaken, niet zomaar doden. In Yamaguchi lijkt het wel alsof de apen, en hun leider, planmatig mensen terroriseren. Hoe dat zit, weet ik niet. De Japanse overheid heeft een vergunning voor het doodschieten van de leider gegeven. Ik wil liever niet oordelen over iets wat zover weg wordt besloten.

Meestal zijn dieren er niet op gericht om mensen kwaad te doen. Ganzen bijvoorbeeld, komen niet naar ons park om ons te verdrijven. Eerder omdat er weinig andere plekken zijn waar ze kunnen wonen.

Zoiets is ook aan de hand in Japan. Men zegt dat het landschap van Japan dramatisch is veranderd. Bossen verdwijnen. Steden rukken steeds verder op en nemen steeds meer platteland in. Er zijn niet alleen aanvallen van apen, maar ook van beren en wilde zwijnen, die kennelijk nergens meer heen kunnen. De natuurlijke vijanden van de apen, wolven en arenden, zijn bijna uitgestorven. Er is onbalans.

En dan is er klimaatverandering. Het regenseizoen is korter geworden, en het regent veel minder. De temperatuur is gestegen. En daardoor is er in de bossen niet genoeg voedsel voor de makaken en trekken ze de stad in.

We kunnen de gewapende strijd met ze aangaan. Wij zijn veel sterker, en als we willen, blijft er geen één over. Geen makaak die ons aanvalt, en geen steekmug. Geen aalscholvers en geen wolven, die ‘onze vis’ en onze moeflons opeten. Geen gans of duif die te veel schijt.

Onbalans wordt er mee vergroot, en we hebben steeds meer gif nodig, steeds meer middelen om onszelf te beschermen, onszelf te genezen, op te peppen, voor onze voedselvoorziening, en voor verwarming en koeling. Ik ervaar het als oorlog met de natuur.

Zijn we dan gelukkig?

Ik wil een andere weg gaan. Een weg die beter is voor onszelf en anderen. We kunnen ook proberen samen te leven met andere dieren. Ruimte voor hen maken. Zelf iets inschikken. Zelf genoegen nemen met iets minder. Zodat er plaats is voor iedereen. Want iedereen telt mee.

RJV

Op de thema-pagina dieren doodschieten vind je uitleg over de regels voor het doodschieten van wilde dieren en blogs over hoe we met dieren, die 'overlast'  van ons ervaren, kunnen samenleven.