Over mij

Mijn naam is Robert Jan Vonk. Ik ben geboren in 1964, echtgenoot, vader van twee kinderen en grootvader van 2 kleinzonen. Eind 2023 was ik Statenlid van Provinciale Staten in Zuid-Holland voor de Partij voor de Dieren. Nu ben ik fractievertegenwoordiger. Natuurlijk heb ik nog wel meer gedaan in mijn leven, wil je er meer over weten, kijk dan op www.linkedin.com/in/robertjanvonk.

Wij (de Partij voor de Dieren en ik) willen een leefbare aarde voor al haar bewoners. ‘Alle bewoners’ neem ik letterlijk: Menselijke dieren en niet-menselijke dieren, iedereen telt mee, of niemand telt mee. Dat motto leen ik dus van Harry Bosch. En de woorden everybody en iedereen, die gebruik ik dus ook voor niet-menselijke dieren. Ik hoop dat steeds meer mensen dat vanzelfsprekend doen, iedereen meetellen, ook dieren.

De Erasmusbrug zie je vaak terug op de foto’s van deze website. Door de vorm is de brug uitgegroeid tot een krachtig symbool in Rotterdam. De bedoeling was een brug te slaan, letterlijk, tussen zuid en noord. En de Erasmusbrug lijkt de noordoever, met z’n dure winkels en glanzende gebouwen krachtig naar zich toe te trekken. We willen bij elkaar horen, zegt de Zwaan, zoals we de brug hier noemen. Die symboliek past bij dit blog.

Het was ook een zwaan, maar dan één van vlees en bloed, die me leerde dat ik niet goed naar dieren keek. Ik denk dat ik dieren beschouwde als een soort voorgeprogrammeerde robots. Maar wekenlang, als ik naar mijn auto liep, zag ik een zieke zwaan, vlak bij de parkeerplaats. Hij leek depressief, maakte zelfs jammerende geluiden. Maar op een dag fleurde hij helemaal op, toen zijn partner in de straat verscheen. Ik weet natuurlijk niet of ze elkaar al eerder ontmoet hadden, maar zo leek het wel. De begroeting was juichend en enthousiast. En vanaf toen besefte ik dat dieren gevoelige individuen zijn, die blij kunnen zijn en verdrietig. En dat wij hen onnoemelijk leed aan doen door de manier waarop wij met hen omgaan. Op Twitter heb ik foto’s gedeeld van de zwanenfamilie in onze straat in Rotterdam.

Bij veel van de problemen waar ik dagelijks over hoor in het nieuws, zie ik het waanbeeld opdoemen dat de mens het belangrijkste is op aarde. Dat de mens centraal is, en alles om hem draait, en ook alles voor hem moet wijken. Dat al het andere niet meetelt.

Ik zie dat niet als ‘links’ of ‘rechts’. Naar welke kant we ook neigen, als we de mens als centrum van de wereld zien, dan zie ik het mis gaan.

En niet meetellen, dat kan ons allemaal overkomen. Omdat je in een of ander hokje terecht komt, het verkeerde etiket opgeplakt krijgt, of juist niet in een hokje past. Omdat je er nu eenmaal anders uitziet dan anderen, of er voor kiest er anders uit te zien. Omdat je ziek bent of was. Of achteraf gezien verkeerde keuzes hebt gemaakt in je leven. Of gewoon pech hebt gehad. Dan kan het je overkomen, dat anderen boven jou uit lijken te steken, zichzelf ook zien als superieur. En dan kan het lijken dat jouw belangen niet meer tellen.

Ik wil dus opkomen voor de kwetsbaarsten, of het nu menselijke dieren zijn of niet-menselijke. Omdat ik vind dat iedereen meetelt. Iedereen telt mee, of niemand telt mee. Daarover schrijf ik in dit EverybodyCounts.Blog.

Recente posts