Never mind?

Minister Conny Helder droeg in Qatar zo af en toe een piepklein speldje dat iets te maken had met LHBTIQA+ rechten. Het was te klein om te zien hoe precies, misschien was het een regenboogje. Ze droeg ook een flinke shawl, waarop met grote letters Never Mind stond. Laat maar zitten betekent dat, en dat zou inderdaad beter zijn geweest. Op mij komt het niet goed over. Laf noem ik het.

De minister van Qatar, die naast haar zat in een wit gewaad, deed het anders. Hij nam in haar bijzijn uitgebreid de tijd om een aanvoerdersband om zijn linkerarm te doen. Dit was geen armband met regenboog-kleuren, maar een witte band met een zwart visnet patroon. Ken je ‘t design? Als je goed inzoomt herken je misschien de hoofddoek die Yasser Arafat, de vroegere leider van de Palestijnen, vaak droeg. Men noemt het een ‘keffiyeh-patroon’. De minister maakte dus een statement voor de Palestijnen.

Of maakte hij een statement richting minister Helder? Zijzelf dacht van wel. Daaruit blijkt, vind ik, dat ze vooral vanuit onszelf dacht. Maar goed, als het een reactie op de OneLove-campagne was, dan was de boodschap denk ik dat Nederland met twee maten meet. ‘Jullie maken een punt van de uitbuiting van migranten, van de rechten voor LHBTIQA-plussers. Maar je sluit al tientallen jaren de ogen voor de benarde situatie van de Palestijnen.’ 

Iemand met wie je diep van mening verschilt, of zelfs voor je gevoel in alles verschilt, kan op punten gelijk hebben. Dat geeft een kans om nader tot elkaar te komen. Daarom is luisteren goed. De manier waarop Qatar met arbeidsmigranten omgaat, vind ik een schande. En ze doen veel goeds in de Gazastrook.

De oekaze van de FIFA, dat politiek en voetbal niet samen gaan, verwijst de minister van Qatar naar de prullenbak. Want die keffiyeh is pure politiek. En op de tribunes waren veel Palestijnse vlaggen te zien, evenals rond de stadions. 

Ik zou willen dat minister Helder dat had opgepikt, en het statement had beantwoord. Want dan had ze met iets goeds thuis kunnen komen.

Want Nederland leeft in apatische onwetendheid. Dat blijkt weer eens uit de berichten in sommige Nederlandse media over de Free Palestine protesten in Qatar. RTL Nieuws bijvoorbeeld, schreef best een goed stukje op z’n site, en stelt daarin deze vraag: “Waar komen die Arabische weerzin tegen Israël en de sympathie voor Palestina vandaan?”

Ik vrees dat RTL goed inschat dat de gemiddelde lezer nog altijd geen idee heeft. Ook bij de presentator van De Nieuws BV, Natasja Gibbs, ervaar ik naïeve onwetendheid, als zij voetbalsupporters tegen Israëlische journalisten ‘hup Palestina’ hoort roepen. “Er wordt wel heel kritisch gereageerd op deze Israëlische journalisten. De New York Times meldt zelfs dat Israëlische journalisten worden tegengewerkt.”

Maar in Arabische landen, en ook in Turkije en onder immigranten in Europa, heerst veel verdriet en boosheid over het geweld van Israël, het lot van de Palestijnen en ook om hoe wij hun schreeuw om recht negeren. Dit verdriet vind ik begrijpelijk en het drijft bovendien een gevaarlijke wig tussen ons.

Want de werkelijkheid staat in schril contrast met de schattige vragen in de Nederlandse pers. Israël schendt de mensenrechten op ‘industriële schaal’. Ik maak me ook druk om de uitbuiting van de bouwvakkers van de stadions. Ik zie het als misbruik van hun enige uitzicht op verbetering. Maar de kans die Qatar bood op een politieke dialoog, door de rampspoed van de Palestijnen aan te kaarten, zou ik voor laten gaan. Want de Palestijnen treft jarenlange pesterijen, geweld, onvrijheid, rechteloosheid. Geen enkel uitzicht op verbetering.

Ik begon dit stukje met te zeggen dat Conny Helder beter geen laf speldje onder haar shawl had kunnen dragen. Wat had ze wel kunnen doen? Toen de minister van Qatar, in zijn witte gewaad, de Palestijnse armband om deed, nauwelijks een halve meter van dat speldje, had ze kunnen zeggen:

‘Minister, wij zijn het niet met u eens op meerderlei gebied. Maar laat dat maar even zitten. Want eerst hoor ik graag van u, wat uw visnet-armband betekent. Waarom komt u op voor de Palestijnen? Wat is hun schreeuw om recht? Wat kunnen wij leren over de wig die dit drijft in onze samenleving? Hoe kunnen wij u helpen om het lot van de Palestijnen te verbeteren? Welke boodschap voor het Nederlandse kabinet kan ik meenemen over de vernietigende uitzichtloosheid in Palestina?”

Seek first to understand, then to be understood. Als ze het zo zou aanpakken, zou onze minister highly effective zijn. Dan zou ze, als de gelegenheid zich zou voordoen, ook effectief rechten kunnen vragen voor LHBTIQA-plussers in Qatar. En ik zou haar een prijs opspelden: Wereldkampioen!

RJV