Samenspannen met Leon de Winter

Dit keer kon onze schrijver, Leon de Winter, niet kiezen tussen fictie en non-fictie. Het is wel een mooi verhaal geworden.

Het is niet waar gebeurd. Het is zelfs zo’n verbeten vloedgolf aan halve waarheden, dat alles wegvangen ondoenlijk is. Er slipt altijd wel wat doorheen. Sterker nog, als we teveel letten op de details, lopen we het risico dat de grootste vis ontsnapt.

Daarom richt ik me op die grote jongen, die zoals wel vaker in De Winter’s vertellingen, zetelt in het Kremlin.

Waar gaat dit vervolgverhaal over (het zijn twee columns)? De kern is ’Russiagate’, ofwel de nepverhalen over Trumps ’samenspanning’ met president Poetin. Dit zinnetje had ik tussen aanhalingstekens moeten zetten, want het is de letterlijke definitie van Leon de Winter.

De gevestigde orde, vertelt De Winter, kon niet verkroppen dat niet Hillary, maar Donald de verkiezingen van 2016 had gewonnen. En daarom suggereerde men dat Donald dit niet op eigen kracht voor elkaar had gekregen, maar met hulp van Rusland. Of liever gezegd, men suggereerde dat Donald had samengespannen met de Russen.

Die suggestie kwam onder andere voort uit het ‘Steele Dossier’, dat later nep bleek te zijn. “Ondanks het feit”, schrijft Leon de Winter, “dat het Amerikaanse establishment wist dat het Steele Dossier fake was, werd een speciale onderzoeksgroep ingesteld, geleid door een voormalige FBI-directeur.”

De beschuldiging aan dat establishment laat ik voor wat het is. Ik zal de zin wel wat aanvullen: Er "werd een speciale onderzoeksgroep ingesteld, geleid door een voormalige FBI-directeur, een Republikein genaamd Robert Mueller. Hij werd aangesteld door de tweede man op justitie, de deputy attorney general van de Republikeinse regering Trump, Rod Rosenstein, die daar op dat moment over ging.

Deze details voeg ik toe, om te laten zien dat de Trump regering wel aan het roer zat toen Mueller aan het werk werd gezet. (En trouwens ook bij de redactie van het rapport, toen het eenmaal was verzonden aan William Barr, de minister van justitie op dat moment.)

Een van de thema’s van Leon de Winter is dat we de media niet kunnen vertrouwen. Zij werken voor diep verborgen duistere machten. Daarmee werkt Leon de Winter aan een basis voor complottheorieën zoals deze: Media en de deep state werkten samen zodat Mueller aangesteld kon worden. In zijn feuilleton van deze week hint hij natuurlijk ook op zo’n complot.

Terug naar Robert Mueller. Zijn opdracht was inderdaad om te onderzoeken of Donald had samengespannen met de Russen.

Wat concludeerde de Republikein Mueller? Kort samengevat dit:

• Er is onvoldoende bewijs dat Donald Trump, of zijn campagneteam, heeft samengespannen met de Russen.

• Er is ruimschoots bewijs dat de Russen hebben geprobeerd de verkiezingen op illegale, ingrijpende en systematische wijze te beïnvloeden. Zij wilden voorkomen dat Hillary Clinton won en steunden daarom Donald Trump. Ook probeerden de Russen de politieke en sociale onenigheid in de Verenigde Staten uit te lokken en te versterken.

Wat schrijft onze verteller? “Jarenlang heeft Poetin de narratieven van het geruchtencircus meegemaakt, en ook hij moet, net als Trump, verbitterd zijn geraakt door de vloedgolf aan leugens.”

Maar… dat Trump had samengespannen is niet bewezen. Of, laten we De Winter dat gunnen, het was niet waar. Nou ja, Mueller concludeert dat de Trumpisten logen over hun contacten met de Russen en zich hun steun lieten aanleunen. Ze heulden met hem uit opportunisme.

Maar dat de Russen hebben geprobeerd Donald Trump te bevoordelen, dat is wel bewezen. Sterker nog, het lijkt mij aannemelijk (en de FBI ook) dat de opdracht om dit te doen, kwam uit de hoogste regionen van het Kremlin. Tenzij Poetin een willoze marionet was van de Russische deep state (grapje), was hij er bij betrokken. Als hij verbitterd is geraakt, dan zal dat zijn omdat hij ontmaskerd was, niet vanwege de vloedgolf aan leugens.

De Winter schetst een romantisch beeld van de Russische dictator. “Ik stel me voor dat zijn verzonnen rol in 'Russiagate' bij Poetin in slechts één zekerheid geresulteerd heeft: de echte machten in de VS worden niet gekozen maar zetelen in onaantastbare instituties die er niet voor terugschrikken het resultaat van democratische verkiezingen te ondermijnen.”

Hemeltje lief, de grote democratische vredestichter Poetin schrikt zich een ongeluk van de boze intenties van de ‘echte machten’. Kom op zeg, Leon.

Maar Leon de Winter schrijft: “Het kan niet anders – ik blijf speculeren - dan dat ’Russiagate’ het Kremlin tot razernij heeft gebracht.” Nou ja, laten we waarderen dat hij het speculeren noemt.

Maar eigenlijk noem ik het geen speculeren, maar jokken. Twee keer zegt Leon de Winter dat het niet zijn bedoeling is om Vladimir Poetin vrij te spreken. Dat is net zoiets als zeggen dat je niks tegen asielzoekers hebt, maar dat het wel altijd dezelfde zijn die je fiets stelen.

Volgens de Winter heeft Russiagate, het beschuldigen van het Kremlin, “gevaarlijke echo’s gehad in het Kremlin, en dus ook ten aanzien van Ruslands inval in Oekraïne".

Okay, hier maakt De Winter een lastige sprong. Het komt erop neer dat Poetin, in de strijd tegen Trump, waarbij hij in Leon’s verhaal ‘collateral damage’ was, dus nevenschade, ontzettend argwanend is geworden. Ik zou zeggen volkomen paranoïde. Hij denkt dat we 't om hem gemunt hebben. Volgens Leon de Winter ging hij door Russiagate denken dat Oekraïne lid ging worden van de Navo. En daarom besloot Poetin Oekraïne over te nemen voordat de Navo zich daar had genesteld.

Met andere woorden, suggereert Leon de Winter, ‘het Westen’ heeft de oorlog in Oekraïne over ons afgeroepen. Poetin kon niet anders dan aanvallen.

Dit is precies het verhaal dat Poetin in Rusland zelf vertelt.

Het is totale onzin. Misschien is Poetin wel paranoide geworden, maar niet omdat hij valselijk beschuldigd werd. Want de beschuldiging was terecht, en Poetin weet dat natuurlijk ook. Maar Leon de Winter heeft ervoor gekozen Poetin te helpen om zijn leugen te verspreiden. Misschien is het geen samenspannen. Maar wel heulen.

RJV