Wat hebben ze eraan als we niet kijken?

Vandaag stond er een ingezonden brief in NRC, met de kop “Arbeidsmigranten hebben niets aan cancelen WK in Qatar”.

De schrijfster, Judith Spiegel, woont in Koeweit. Ik denk dat zij dezelfde Judith is die een jaar of tien geleden ontvoerd werd door een bende in Jemen.

Ik denk dat zij het Midden-Oosten goed kent. Laten we er dus vanuit gaan dat ze gelijk heeft, als ze schrijft dat mensenrechtenactivisten zichzelf mogen “feliciteren met het behaalde resultaat, want Qatar heeft wel degelijk vooruitgang geboekt”.

Ze eindigt met de vraag of we wel of niet moeten gaan, “Wel sponsoren, niet sponsoren? Wat hebben de arbeidsmigranten er precies aan om het WK te cancelen? Niet veel lijkt me, tenzij al het uitgespaarde sponsor- en ticketgeld aan hen wordt overgemaakt.”

Maar mijn antwoord is: niet gaan, niet kijken, niet sponsoren. Want het WK in Qatar kan alleen gespeeld worden dankzij omkoping, en uitbuiting van mensen die niet meetellen. En ook al is er vooruitgang, die uitbuiting kon verder gaan dankzij ‘t voetbal.

Misschien kan je het vergelijken met ontvoeringen. Als we losgeld blijven betalen, blijft ontvoeren lonen.

Bij ontvoeringen heb je misschien geen keus. Maar bij zakendoen met schurkenstaten wel. Ik vind dat we geen zaken moeten doen met Qatar.

Wat hebben de arbeidsmigranten daar aan? Voor hen is het te laat, alhoewel, misschien ervaren ze genoegdoening, als ze zien dat hun uitbuiters failliet gaan.

Maar stel dat we principieel waren gebleven tegen andere boeven. Geen gas uit Rusland. Geen slaven uit Noord-Korea. Geen producten van de West-Bank.

Dan waren we minder afhankelijk van Rusland geweest. Had het regime in Noord-Korea het moeilijk. Kon Israël z’n strategie van landjepik niet goed voortzetten. Als je sponsort, naar Qatar reist, of als doelgroep voor de buis zit, dan blijft uitbuiting lonen.

Daarom zeg ik: Ik hou vast aan mijn idealen.

Ik hou van voetbal en van WK-wedstrijden. Maar het WK in Qatar sla ik over. 

RJV