We stikken er in

De Telegraaf-brief-van-de-dag was gisteren heel flitsend en grappig. Maar helaas onzin:

Brief van de dag 8/4

‘De alleen in ons land bestaande stikstof crisis legt letterlijk alles lam

Gaan we bij wijze van spreken twee stappen over de grens naar Duitsland of België dan is er ineens geen stikstofcrisis. Ik denk dat er toch echt een neutrale rechter het hele Urgenda verhaal moet terugfluiten. Hoe denkt men huizen te bouwen voor onze kinderen? Voor statushouders? Voor de vluchtelingen uit de Oekraïne? Hoe denkt men ze te voeden? Met een voedselbos? Met een pot van de Praxis met een tomatenplant erin op het balkon? Met eetbare bloemen uit de berm?

Nee, daar hebben we veel boeren en landbouwgrond voor nodig! Dus maak het ze niet onmogelijk om voedsel te produceren! We kunnen niet zonder hen.’

Maar een stikstofcrisis hebben ze echt ook in de landen om ons heen. 

‘De’ stikstofcrisis is natuurlijk dat de natuur bedekt wordt met stikstofverbindingen, kortweg 'stikstof', waardoor veel planten verdrongen worden door een paar soorten die van veel stikstof houden. En insecten, die de verdrongen planten eten, verdwijnen. En daarmee de vogels, die de insecten eten. En met het verdwijnen van deze biodiversiteit ontstaan allerlei problemen, die je er misschien niet meteen mee in verband brengt. Luchtvervuiling bijvoorbeeld. Watervervuiling. Te weinig bestuiving van gewassen. Uiteindelijk klimaatproblemen. En stikstof is ook schadelijk voor mensen. Stikstof is ongezond. Dat wordt nog wel eens vergeten.

In Duitsland en België is dat natuurlijk niet anders dan in Nederland.

Er bestaat ook nog een bijzondere dimensie aan de stikstof crisis: We hebben het juridisch gemaakt, en bestuurlijk. Er zijn stikstof normen (wetten), en die zijn niet gehandhaafd maar omzeild met juridische trucs. Totdat de rechter het gestopt heeft. Dat is al drie jaar geleden. En sindsdien heeft de regering er niets aan gedaan. En nu betekent deze stikstof crisis dat er niet gebouwd kan worden. Vergunningen niet verleend kunnen worden. Bedrijven moeten stoppen.

In België is dat niet anders: ‘Op 25 februari vernietigde de Raad voor Vergunningsbetwistingen de vergunning van Roeben. Hij kon niet voldoende aantonen dat de uitbreiding van zijn bedrijf het bos niet verder zou aantasten. Het was de eerste keer in Vlaanderen dat een vergunning werd vernietigd puur omwille van stikstof. Volgens belangenorganisatie de Boerenbond zit de landbouw sindsdien ‘de facto in een vergunningenstop’. Wie een vergunning wil voor een stal, moet bewijzen dat er geen negatieve impact op de natuur zal zijn.’

En Duitsland is door het Europees Hof veroordeeld om de uitstoot van stikstof.

De hoofdredacteur van de Telegraaf speelde vandaag in op de brief van de dag. De stikstof aanpak is totaal aan het doorslaan, vindt hij. O ja? Je kunt iets met stemverheffing en grote stelligheid beweren, en zeggen dat kiezers ergens niet op zitten te wachten, maar dat maakt het nog niet waar. Misschien vind je overvloedige stikstof en de gevolgen ervan niet erg. Maar op het moment dat er wetten zijn, waar een rechter je aan houdt, dan moet je natuurlijk niet praten over doorslaan.

Laat ik daar later iets over schrijven. Nu beperk ik me tot het steeds weer terugkerende belachelijke statement (de hoofdredacteur begint er dit keer na 7,5 min over). Dat statement luidt, dat als we hier streng zijn op stikstof uitstoot, boeren of bedrijven in andere landen, waar ze zogenaamd veel minder milieuvriendelijk werken dan bij ons, de productie gaan overnemen. Waardoor we nog verder van huis zouden zijn.

Onzin natuurlijk. Ook in andere landen hebben ze regelgeving (dezelfde). Ook daar hebben ze mensen die opkomen voor de natuur. Want in het buitenland willen ze ook graag gezond leven.

Laat Nederland zich gewoon op onze eigen verantwoordelijkheid richten.

RJV