Plezier-moord

Jagers mogen in het komend ‘jachtseizoen’ geen konijnen doodschieten. Dat vind ik prima maar met ‘t argument ben ik het niet eens. Want de reden is dat er nog maar weinig konijnen over zijn. En als er over een tijdje weer wat meer zijn, mogen de jagers weer. En dat vind ik dus niks.

De jagers willen gewoon doorgaan, maar om de konijnen te ‘beheren’, zoals jagers het vaak noemen (ze bedoelen doodschieten om het aantal te verminderen), hoeven ze het dus niet te doen. Schieten willen ze puur omdat ze ‘t leuk vinden. Plezier-moord noem ik dat.

Konijnen doden voor de lol, dat vind ik dus niet kunnen. Is ‘beheer’, dus dat er ‘teveel’ van zijn, wel een reden om konijnen of andere dieren dood te schieten?

Ik moet denken aan een tweet van een bekende professor, die ook actief is om dierenleed te voorkomen. En ze leeft veganistisch of vegetarisch. Maar ze twitterde dat ratten steeds haar kippenhok binnen drongen. En ze was bang voor ratten, omdat ze ziekten zouden kunnen overbrengen, bijvoorbeeld. Ze had alles geprobeerd, zoals rommeltjes opruimen en kieren dichten, maar niets hielp. En er kwamen steeds meer ratten, een stuk of 100!

Dat kon zo niet langer. Maar rattengif of rattenvallen wilde ze niet gebruiken. Vergiftigd worden door rattengif en er aan sterven, vond ze vreselijk.

Dus wat kon ze doen aan ‘beheer’ van deze ratten? De meest interessante optie heb ik opgepikt uit het boek ‘Dierentalen’ van Eva Meijer. We moeten met dieren in gesprek gaan, zegt ze. Ze beschrijft hoe dieren talen hebben, soms heel anders dan de onze, waardoor veel mensen ‘t niet als taal herkennen. En hoe dieren politiek kunnen handelen.

Die koloniserende ratten, dat is een kwestie van politiek. Want het gaat om tegenstrijdige belangen, en het uitoefenen van macht. De ratten zijn machtig, want ze zijn met veel en ze kunnen door de kleinste gaatjes. De professor wil haar ultieme macht niet uitoefenen, de nucleaire optie: vernietiging van de vijand. Ik denk dat ze er het liefst uit wil komen door te onderhandelen, door met het in gesprek te gaan, al twittert ze dit niet letterlijk.

Hoe ga je met dieren in gesprek? Zij begrijpen ons misschien wel, maar wij hen niet. Eva Meijer zegt er weinig over. Vandaar mijn pogingen om te leren hoe je dat moet doen.

Als je met iemand in gesprek gaat, is het eerste wat je doet contact zoeken. Of uitzoeken hoe je contact kunt maken. Bellen? Appen? Waar kunnen we elkaar ontmoeten? Daarna is het misschien goed om je in de ander te verdiepen. Wat vindt hij leuk? Wat drijft hem? En als het om politiek gaat, dan is een goede vraag ook: Wat willen jullie, wat is jullie belang? Wat zijn jullie machtsmiddelen? En: Hoe denken jullie over mij?

Bij de ratten heb ik op veel van die die vragen geen antwoord. Op de laatste wel: Wij zien het niet zitten in die ratten, maar zij hebben geloof ik weinig bezwaar tegen onze aanwezigheid. Ze willen best met ons samenleven. Zij willen hun deel, ze willen dat wij ‘t hen gunnen.

Hoe de professor het opgelost heeft, weet ik niet. Maar een van haar Twitter-vrienden gaf een antwoord dat me aan het denken zette: Laat de kippen vrij, want dieren horen niet in een klein hok.

Dat is wat een ‘rattenplaag’ ons te zeggen heeft. Want een plaag komt als iets is scheefgegroeid. Bijvoorbeeld omdat er ergens te veel van is, dan komt de ene plaag de andere plaag oplossen. En ook die plaag zal weer aan z’n eigen succes ten onder gaan. Kippen in een hok, dat is ook een verstoring van het evenwicht. Ze kunnen niet scharrelen, zelf eten zoeken, zich verplaatsen naar betere plekken, met andere vrienden of partners, of weg van hun vijanden. Ze leven in onbalans. Op de plek waar ze gevangen zitten, groeit het helemaal scheef.

Je kunt de natuur dus z’n gang laten gaan. Als je dat niet kunt of wilt - we zijn tenslotte heel ver van de natuur verwijderd - probeer dan het signaal op te pikken en er iets mee te doen. Die twitter-vriend heeft gelijk: Laat de kippen vrij, en je probleem is opgelost.

RJV